Sëmundja dhe fati

E shkëputur nga libri:

 

K.G.Jung

 

Mbi të kuptimtën dhe të Pakuptimtën

 

 

SËMUNDJA DHE FATI

 

Mjeku duhet të ligën konkrete ta ndaj në progres

dhe regres, dhe asgjë jashtë kësaj të mos provoj si

mister për të drejtuar botën.

Pacienti i sëmurë nga neuroza nuk është i sëmurë

për shkak se e ka humbur fenë e tij të vjetër, por për

shkak se nuk e ka gjetur akoma formën e re për prirjet e

tij më fisnike.

Pacienti duhet ta shijoj të keqen dhe forcën e saj

dhe ta duroj, pasi që vetëm kështu hipokrizinë e tij, në

fund të fundit, ndaj njerëzve tjerë mund ta shprehë.

Ndoshta duhet, mund ta quani si gjithmonë fat apo

nënvetëdije apo Zot është e njëjtë, pasi që vetëm

përjetimi i vulosur e “gozhdon” dhe e nxjerrë nga

kthetrat e infantilizmit dhe e bën më të pjekur. Çfarë

njeriu duhet të përjetoj, çfarë shpëtimi i nevoitet, nëse

vetëvetëdijshëm mendon prej çkahit duhet të çlirohet.

Njeriu e sheh hijen e vet, flokun e saj, rrafshin, por ai e

largon shkimin prej saj, largohet dhe nuk konfrontohet

me të, nuk merr guxim të ngritet para Zotit, vetes dhe

njerëzve me roba të tija të bardha dhe pa ngjyrë; ai, në

të vërtetë, për frikësimin e vet i falenderon regresit të

tij, engjullizmit dhe perfeksionizmit. Dhe në vend se të

 

turpërohet, ai rrinë në faltore dhe thotë: “Të falenderoj

që nuk jam si ky këtu”.

Neuroza, në asnjë mënyrë, nuk është vetëm diçka

negative por është gjithashtu edhe pozitive. Vetëm

racionalizimi i pashpirtë mundet dhe ka parashikuar

këtë fakt, i ndihmuar përmes materializmit të thjeshtë

Weltanschauung-ut. Neuroza në jetën reale e përfshinë

shpirtin e pacientit apo të paktën pjesën thelbësore të

saj, dhe nëse ajo si tendencë e përshtatshme racionale

do të mund të largohej si dhëmb i prishur, me këtë asgjë

s’do të ishte arritur por vetëm do të ishte humbur diçka

esenciale gjegjësisht se e ka dietari qëllimin në

dyshimin e të vërtetës, apo puritanit sprova, apo trimi të

çlirohet ga frika. Ta largosh neurozën do të thotë sikur

të mbetesh pa lëndë, sepse jeta pikërisht pa të e humbë

kuptimin dhe qëllimin e vet.

Pacienti nuk duhet të mësohet se si të çlirohet

prej saj por se si të jetojë me të. Neuroza “menjanohet”

nëse largohet Uni i keqpërdorur; neuroza nuk shërohet

por ajo na shëron neve. Njeriu është i sëmurë, por

sëmundja është përjekje e natyrës për ta shëruar. Pra na

nga vetë sëmundja mund të mësojmë shumë gjëra për

shëndetin tonë dhe mbi atë se çfarë pacientit me

neurozë i duket se është për t’u gjykuar është flori i

vërtetë të cilin ne kurrë s’e kemi zbuluar.

Pas sëmundjes për mua ka filluar koha e

frytshme e punës. Shumë prej veprave të mia kryesore

tek atëherë janë krijuar. Njohja apo shqyrtimi i

përfundimit të të gjitha gjërave më ka shtyer në

formulim të ri. Më nuk kam tentuar ta zbatoj mendimin

tim personal, por jam bazuar në rrjedhën e mendimit.

Kështu problemet kanë ardhur njëri pas tjetrit dhe janë

pjekur në mua.

Kështu pas sëmundjes e kam kuptuar se sa

vetësimi është vendimtar për fatin personal. Sepse në

këtë mënyrë aty është prezent Uni, ajo që është e

pashprehur, ajo që duket e pashprehur; Uni që duron që

është më i madh se kozmosi dhe fati, dhe mandej të

sprovohet përmes disfatave dhe fitoreve.