Prodhimi i fotografive Armiqësore -K.G.Jung

Urrejtja njeriun gjithmonë e përqendron në diçka të cilat vetitë e tija të këqija i çojnë në vetëdije. Perëndimorit nga ana tjetër e perdës së hekurt, i zgërdhihet hija e tij e keqe. Derisa në përgjithësi shprehet mendimi se njeriu është ai për çfarë di qenia e vetëdijshme e për veten e tij, të ligës i përshkruhet marrëzia e tij. Nuk mundet të kontestohet të jemi të sinqertë se nuk kanë ngjarë dhe nuk ngjajnë gjëra të begatshme, por janë herë-herë të ndryshëm ata të cilët bëjnë ndryshime.

Vetëm i marri mundet supozimet e natyrës personale t’i çojë në kohëzgjatje të jashtme. Aq më tepër, kjo mjeshtri krijon mjet më të mirë nga i cili del instrumenti i të ligës. Sikur që të sëmurëve nga kolera dhe rrethit të tyre as më së paku nuk i nevoitet që kontagiumi (lat: contagiumi – infektim) sëmundjes është i pavetëdijshëm, kështu aspak nuk ndihmon pafajsia dhe naiviteti. Përkundrazi, ajo përcillet në projektimin e të ligës së paballafaquar në “tjetrin”. Në këtë mënyrë rritet intenziteti i pozicionit të kundërt në më vepruesën pasi që me projektimin e të ligës gjithashtu shkon edhe frika, të cilën para të ligës personale ta themi të drejtën jo me ëndje dhe fshehurazi e ndiejmë nga kundërshtari dhe shumëfish e rritë animin e tij për kërcnim. Le ta vështrojmë mjetin djallëzor të shkatërrimit! Ato i kanë zbuluar zotritë plotësisht të pafajshëm, qytetar të respektuar dhe të arsyeshëm të cilët janë plotësisht të atillë qfarë edhe ne lakmojmë të jemi.

Dhe kur e tëra shkon në ajr dhe hapet ferri i papërshkruar i shkatërrimit duket se për këtë askush nuk është përgjegjës. Thjesht ngjanë, e prapë e gjithë kjo është vepër e njeriut. Por pasi që çdokush në këtë verbërisht beson se ai nuk është asgjë tjetër përveçse një qenie e thjeshtë dhe e parëndësishme i cili dëgjueshëm i përmbush detyrimet e tij dhe kështu e meriton jetesën modeste, askush nuk e vërenë se kjo masë njerëzish plotësisht racionale e cila veten e quan shtet apo popull  e ndjekur nga një forcë e padukshme vepruese e cila nga askush dhe me asgjë nuk mund të ndalet. Kjo forcë e tmerrshme kryesisht shpjegohet si frikë nga populli tjetër për të cilin mendohet se është i xhindosur me djallin e ligë. Pasi që askush nuk është në gjendje ta njoh se ku dhe sesa është i xhindosur dhe i pavetëdijshëm gjendjes personale kështu e projekton në fqijun dhe në këtë mënyrë e realizon obligimin e shenjët, kanunin më të rëndësishëm dhe gazin më shkatërrues. Më e keqja gjatë kësaj është ajo se plotësisht ka të drejtë. Me fqinjë sundohet me ndihmën e frikës së pakontrolluar dhe të papërmbajtur, pikërisht siç është ai vetë. Është fakt i njohur mirë se në çmendina pacientët të cilët vuajnë nga frika, janë shumë më të rrezikshëm si të tillë të ndjekur nga urrejtja dhe zemërimi. Psikologjia e luftës kët gjendje qartë e ka theksuar: krejt çka kombi yt bën është e mirë, krejt çka të tjerët bëjnë, është e keqe.

Qendra e budallallëkut gjithmonë gjendet disa kilometra largë prapa vijës frontale të armikut. Projektimet e lëvizin mjedisin në fytyrë personale por të panjohur. Atëherë subjekti ka për detyrë që gjithë këtë marrëzi të punës së dreqit e cila i përshkruhet dikujt tjetër dhe e cila çon deri tek mospajtimi, ta qes në llogari personale. Në këtë procedurë më irituesja është bindja se, në njërën anë, nëse ashtu njerëzit sillen jeta bëhet e durueshme e, nga ana tjetër, ndjenja e rezistencës më të ashpër që ky parim të zabatohet edhe në vetvete – të paktën në realitet. Nëse këtë e bëjnë të tjerët asgjë më e mirë s’mund të pritet; por nëse këtë e bën vetë atëherë kjo është e padëshirueshme. Gjendja neurotike në të vërtetë përmes neurozës detyrohet ta realizoj këtë përparim, por normalisht jo, për këtë arsye ajo e përjeton pengesën e vet psikike, politike dhe sociale, në formën e shprehjes masovike psikologjike, për shembull të luftrave dhe revolicioneve. Ekzistimi real i një armiku të cilit mund t’i ngarkohet kjo ligësi paraqet privilegjën e paparashikuar të vetëdijës; të paktën haptazi mund të thuhet se kush është djalli, respektivisht, se plotësisht është e qartë se arsya e djallëzisë gjendet jasht e jo në qëndrimin personal.

e marur nga libri
Mbi të kuptimtën dhe të pakuptimtën
K.G.Jung