"Pra mendoni se jam e guximshme?" -pyeti ajo.
"Po, mendoj se je."
"Ndoshta dhe jam. Por, kjo është kështu ngase kam pasur mësues të mrekullueshëm. Do t'u rrëfej për njërin nga ata. Para shumë vitesh, gjersa punoja si vullnetare në spital në Stenford, njoftova vajzën me emrin Liza, e cila vuante nga një sëmundje e rrallë dhe e rëndë. U tregua se e vetmja mundësi që ajo të shpëtonte ishte, që me anë të transfurzionit të jepet gjaku i vëllait të saj pesëvjeçar, i cili në njëfarë mënyre të pashpjegueshme, kishte arritur të shërrohet nga ajo sëmundje e njëjtë, ashtu që në organizmin e tij ishin krijuar antitrupa që mund ta përballnin atë sëmundje të tmerrshme.
"Mjeku, vëllaut të saj të vogël i sqaroi se si qëndron situata dhe e pyeti se a dëshiron të jep gjak për motrën etij. E pashë se djaloshi, pas një çasti, thellë shfryu dhe tha: Po, jam i gatshëm nëse kjo do ta shpëtoj Lizën."
"Gjersa e kryenin transfurzionin, rinte shtrirë në shtrat pranë motrës dhe buzëqeshte. Edhe ne të tjerët buzëqeshnim duke shikuar se si vajzës i kthehej ngjyra në faqe. Atëherë, fytyra e tij u zverdh dhe nga ai humbi buzëqeshja. Shikoi drejt mjekut dhe me zë të dridhur tha: "A do të filloj menjëherë të vdes?" "Pasi që ishte i vogël, djaloshi e kishte kuptuar gabimisht mjekun; mendonte se motrës duhej t'ia jepte tërë gjakun e tij.
"Po, mësova se çka është trimëria," - shtoi ajo - "ngase kam patur mësues të mirë."
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar
Obs! Endast bloggmedlemmar kan kommentera.